In navolging van een niet-lineair, gefragmenteerd, bijna irrationeel verhaal, probeert de film een ​​openbaring te zijn van de angsten en angsten van de maker. Bij deze zelfreflectieve taak vertelt de film geen "verhaal" in de traditionele zin; het reflecteert eerder het mysterie van poëzie, liefde en de aard van het maken van films. Het gebruikt visuele en verbale citaten uit de filosofie, poëzie en politiek denken, zoals geïllustreerd in figuren als Nietzsche, Pasolini en Kavafy. De film "spreekt" in zowel formeel als in de volkstaal Arabisch.